محمدرضا که روزى با کبکبه و دبدبه و دعوت از دهها شاه و رئیس جمهور از چهارگوشه جهان، در خرابه هاى تخت جمشید و درمقابل مقبره پاسارگاد و گور کوروش هخامنشى، خود را “شاه شاهان” مى نامید و از مردى که حدود دوهزار و پانصدسال پیش، مرده بود مى خواست که: “آسوده بخوابد، چون او بیدار است ” روز بیست و ششم دى ماه ۱۳۵۶ هجرى شمسى باحالى زار و نزار براى رهایى از مجازات و ستمهاى سى و هفت‏ساله اش، از کشور گریخت و به دامان امریکا پناه برد و شاهپور بختیار نیز کوچکتر از آن بود که در حلقه ی مهره هاى از هم پاشیده امریکا در مقابل توفان سهمگین انقلاب اسلامى کارى از پیش برد.