محرم شد از غم، نگاهم گرفت ….. به سوزان ترین اشک، آهم گرفت
شکست در گلو بغض سوزان من ….. و عطر حسین روح و جانم گرفت…
السّلام علیک یا ابا عبد الله
……….
عجیب حکایتی است! عزیزترین ها -حسین علیه السلام و یوسف علیه السلام- از گودال و چاه به آسمان عزت رسیده اند..
……….
سلام من به محرم، محرم گل زهرا/ به لطمه های ملائک، به ماتم گل زهرا…
……….
مپندار که تنها کربلائیان را بدان بلا آزموده اند، وسعت صحرای کربلا به اندازه ی همه تاریخ است..
ای دل تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از آن اختیار که ترا از حسین جدا کند(سید مرتضی آوینی)
……….
آنان که رفتند، کاری حسینی کردند. آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی اند(دکتر شریعتی)
……….
کربلا! نشان داد که با شکیب در عطشی کوتاه، میتوان همیشه ی تاریخ را سیراب کرد..
……….
حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود، افسوس كه به جای افكارش، زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند(دکتر شریعتی)
……….
عاقبت مدفن ما دشت بلا خواهد شد ….. قبله ي سوم ما کرب و بلا خواهد شد
برف سهل است اگر سنگ ببارد هر شب ….. مجلس گرم عزای تو به پاخواهد شد… یا حسین
……….
امام حسین(علیه السلام) می فرمایند:
هر کس این پنج چیز را نداشته باشد از زندگی خود چندان بهره ای نمی برد..
عقل – دین – ادب – حیا و خوش خلقی
……….
دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود ….. دل ها همه آماده ی پرواز شود
با بوی محرم الحرام تو حسین …… ایام عزا و غصه آغاز شود..
……….
دلم مست و لبم مست و سرم مست ….. بخون ای دل که صبرم رفته از دست
بخون ای دل محرم اومد از راه ….. بخون اجر تو با عباس بی دست…
……….
اگر حسين بن علی بود میگفت: اگر میخواهی برای من عزاداری كنی، برای من سينه و زنجير بزنی، شعار امروز تو بايد فلسطين باشد..
شمر هزار و سيصد سال پيش مرده، شمر امروز را بشناس(شهيد مرتضي مطهري)
……….
حسین یعنی زیبایی! مگر می شود با زیبایی همراه و همسایه بود و زیبا نشد؟
……….
عشق یعنی غربت نور دو عین/ عشق یعنی گریه بر قبر حسین
عشق را گویم فقط در یک کلام/ یا اباالفضل و حسین و والسلام
……….
انگار که در کربلا آئینه ای نهاده اند تا خنکای عالم بالا را تجربه کنی و بدانی که زیبائی و دلفریبی “حسین” تنها در دلهائی می نشیند که عرش پیماست..
……….
هر وقت آب می نوشی می گویی یا حسین؛ از این به بعد هر وقت آب دیدی و ننوشیدی بگو: یا ابالفضل
……….
آن زمان که تشنه بودی مولا! صد رشته قنات از قنوت تو گذشت..
فدای لب تشنه ات یاحسین
……….
یا رب این قصه مجنون چه بود؟
کربلا و خمی از خون چه بود؟
این همه قهقهه و مستی عشق؛
تشنگی با لب پر خون چه بود؟
……….
حسين درس ايستادگي، مقاومت و شجاعت به بشريت داد و زينب درس فداكاري، ايستادگي، شجاعت، دليري و افشاگري به ما آموخت..
……….
” اتبکون و لا تنصرونه” آیا گریه می‌کنید ولی او را یاری نمی‌کنید؟
……….
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) می فرمایند:
«حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط»
حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزند زاده ایست از فرزند زادگان انبیاء
……….
اگر غرق غم و ماتم و دردید
اگر مثل خزان خسته و زردید
اگر از دم خورشید جدا مانده و سردید
اگر هرچه مفاتیح نوشتند به لب زمزمه کردید
بدانید، دوای غمتان غیر غبار حرم کرب و بلا نیست، نگردید…
……….
عاشورا هر روز در كرب و بلاي دلمان اتفاق مي افتد؛ کوشش كنيم حسينِ دل، به دست يزيد نَفْس، تشنه لب شهيد نشود..
……….
هر وقت هوای کربلا می گیریم ….. هر چند نشسته ایم پا می گیریم
یک عمر به راهتان نرفتیم اما ….. ده روز برایتان عزا می گیریم… یا حسین شهید
……….
نازم به خورشیدی که در شام غریبان ….. قرآن به لب بر نیزه ها با ماه می رفت!
حتی سر بی پیکر و غرقابه خونش ….. یک نیزه بالاتر ز دشمن راه می رفت..